Από τον Αρχηγό Συστήματος

Η κατασκήνωση του 2025, ήταν πιθανότατα, η αγαπημένη μου προσκοπική εμπειρία στα 15 χρόνια που βρίσκομαι στο Σύστημα.

Ήταν η 3η συνεχόμενη χρονιά που βρεθήκαμε στο Κάτω Σαμικό και, έχοντας εντοπίσει τις δυσκολίες των προηγούμενων δύο ετών, καταφέραμε να τις ξεπεράσουμε σχεδόν ολοκληρωτικά, γεγονός που βελτίωσε σημαντικά την οργάνωση της κατασκήνωσης και κατά συνέπεια την εμπειρία όλων των κατασκηνωτών.

Όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, ξεκινώντας φυσικά από το ενεργό Σύστημα, από το μικρότερο λυκόπουλο μέχρι τον εμπειρότερο βαθμοφόρο, αλλά και όσοι μας πλαισίωσαν (Δίκτυο, ΕΠΠ, ΕΚΣ), θα θυμόμαστε την κατασκήνωση αυτή για πολλά χρόνια. 

Η συσπείρωση, η συνεργασία και το κλίμα οικογένειας που επικράτησε έδωσαν ξεχωριστό χαρακτήρα στη φετινή μας εμπειρία.

Συγχαρητήρια σε όλους για αυτή την υπέροχη προσπάθεια και την κοινή μας επιτυχία.

Με προσκοπικούς χαιρετισμούς,

Ευάγγελος Καινούργιος - Σιρ Χαν, Αρχηγός Συστήματος 

Προκατασκήνωση

Η οργάνωση μιας κατασκήνωσης σαν αυτής του 40ου δεν είναι και απλή υπόθεση. Χρειάζεται σχεδιασμό, προετοιμασία, διαχείριση, σωστό προγραμματισμό και όπως λένε και στο… χωριό: “it takes a village to raise a baby”, άρα συνεργασία και κάθε δυνατή βοήθεια.

Προϋπολογισμός, διαιτολόγιο, προμήθειες, υλικό προγράμματος, αναλώσιμα, ξυλεία, εργαλεία, σχοινιά, μέσα πυρόσβεσης και ασφαλείας, φαρμακεία, δεξαμενές και δίκτυο νερού, ντους, ρεύμα, φωτοβολταϊκά, μαγειρείο και εστίες, αποθήκες υλικού και τροφίμων, μεταφορές, πούλμαν, φορτηγά και εκσκαφείς, καλιόπες, σκηνές, υλικά και κατασκευές σκίασης, περίφραξη, ιστός και άλλες κατασκευές, είναι μόνο μερικά από τα αναγκαία για να μεταμορφωθεί μέσα 4-5 ημέρες ένα άδειο δάσος σε ένα ασφαλές και χαρούμενο “χωριό”, αφήνοντας το μετά από 20 μέρες πάλι δάσος…

Σκέφτομαι πως για εμάς τους λίγο παλαιότερους που ζούσαν απρόσκοπτα από γενιά σε γενιά κάθε χρόνο την κατασκήνωση, η οργάνωση της ήταν λίγο πιο εύκολη, μιάς και η γνώση μεταλαμπαδεύονταν άμεσα και οι διαδικασίες έμπαιναν κατά κάποιο τρόπο στον “αυτόματο πιλότο”. Όμως μετά την καταστροφή του χώρου των Ροβιών και κυρίως του συνόλου σχεδόν του υλικού, η “φλόγα” έσβησε για λίγα χρόνια (λίγο ειρωνικό, το ξέρω, αφού “έσβησε” εξαιτίας μιας φωτιάς) και για τις 2-3 τελευταίες γενιές του αρχηγείου η άμεση γνώση χάθηκε.

Ο νέος χώρος βρέθηκε, το υλικό αποκαταστάθηκε, αλλά εκείνοι έπρεπε να ξανά - εφεύρουν τον “τροχό”. Ξεκίνησαν από το μηδέν και λίγο - λίγο βελτίωσαν τη δική τους γνώση και τις δικές τους ικανότητες, πήραν όση βοήθεια μπορούσαν (και καλά έκαναν), και να που πλέον έφτασαν την κατασκήνωση σε τέτοιο επίπεδο που να κάνει και τον πιο δύσπιστο να νιώθει περήφανος για εκείνους. Έδωσαν ξανά στις επόμενες γενιές “ώμους για να σταθούν” το ίδιο στιβαρούς σαν αυτούς που βρήκαμε κι εμείς.

Έτσι λοιπόν φέτος η προκατασκήνωση ξεκίνησε στις 6 Ιουλίου και ολοκληρώθηκε στις 10. Τα τμήματα έφτασαν στις 11, η μεγάλη πυρά έγινε στις 19, η Αγέλη αναχώρησε στις 20 και κατά τις 21 και 22 Ιουλίου έγινε όλο το λύσιμο της κατασκήνωσης που ολοκληρώθηκε με την αποχώρηση και της Ομάδας.

Στην “προκατ” συμμετείχαν βαθμοφόροι, Ανιχνεύτριες και Ανιχνευτές, μέλη του Συμβουλίου Τιμής, βοηθητικοί, αλλά και παλαιοί και νέο-παλαιοί. Το γενικό “πρόσταγμα” και την ευθύνη της οργάνωσης είχε ο Αρχηγός Συστήματος.

Μεταξύ άλλων, δύο σημαντικές αναβαθμίσεις έγιναν φέτος για να λυθούν κάποια προβλήματα που μας απασχόλησαν σε σημαντικό βαθμό τα προηγούμενα χρόνια. Η πρώτη αφορά τη διαχείριση του πόσιμου (και κρύου) νερού που φέτος οργανώθηκε εξαιρετικά υπό την εποπτεία του Πέτρου Χασιώτη - Κάστορα. Η δεύτερη αφορά τη διαχείριση των καθημερινών προμηθειών για τις οποίες λόγω των ενεργειών του Χρήστου Στραπατσάκη - Όρκα επιτεύχθηκε συμφωνία καθημερινής παράδοσης απευθείας στην κατασκήνωση.

Σημαντική πνοή στην "προκατ" έδωσε η παρουσία του Νίκου Γερμάνη - Πόλαρ, που έφερε μαζί του τις προσκοπικές του γνώσεις, τις ιδέες και την ενέργεια του, αλλά κυρίως τη διάθεση του να μεταδώσει όλα τα παραπάνω στους νεότερους.

Υπό την εξαιρετική οργανωτική επίβλεψη του αρχηγού Συστήματος, αλλά και την ακόρεστη διάθεση όλων για δουλειά, η προκατασκήνωση κύλησε “ρολόι” μέσα σε υποδειγματικό πνεύμα συνεργασίας ώστε την ημέρα που αφίχθηκαν τα τμήματα όλα ήταν έτοιμα!

Το τελευταίο βράδυ επανήλθε επιτέλους ο προ πολλού καθιερωμένος (αλλά τελευταία αποκαθηλωμένος) θεσμός της ταβέρνας για όλους, αλλά και το νεώτερα καθιερωμένο “μπραντς” του τελευταίου πρωινού!

Και του χρόνου!

Κλείνοντας θα πρέπει να απευθύνουμε τις ευχαριστίες μας στην εταιρεία “Σουπερ Μάρκετ Κρητικός” για την άψογη συνεργασία και καθημερινή εξυπηρέτηση, αλλά και τις τιμές χονδρικής, όπως και στην κυρία Σπυριδούλα από την αρτοποιία “Σπυρόπουλος” στην Κρέστενα, με την οποία συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά φέτος και… “βρήκαμε την υγειά μας”.

Θερμές ευχαριστίες θα πρέπει επίσης να απευθύνουμε για ακόμα μία φορά στον πρόεδρο της κοινότητας Κάτω Σαμικού κύριο Κωνσταντίνο Κούη, ο οποίος από την πρώτη μέρα μας έχει αγκαλιάσει και μας έχει συμπαρασταθεί απεριόριστα!

Μάριος Αποστόλου - Αλεπούς

Αγέλη

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΚΑΤΩ ΣΑΜΙΚΟ 2025 

ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ 

Ποιον ήρωα βοήθησε φέτος η Αγέλη του 40ου?!?! 

Τον Ηρακλή! 

Αυτόν εδώ: 

Ναι λοιπόν, αυτός εδώ είναι ο γνωστός Ηρακλής και με τη βοήθεια μας κατάφερε να ολοκληρώσει και τους 12 Άθλους που του είχε αναθέσει ο Ευρυσθέας!

Πολεμήσαμε πολλά τρομακτικά ζώα, διασχίσαμε όμορφα τοπία, λίμνες, δάση και βουνά. Πάντα ενωμένοι σαν Αγέλη, βοηθούσαμε τον Ηρακλή σε κάθε άθλο, κάθε λυκόπουλο με τις δικές του ικανότητες και δεξιότητες.

Μάθαμε στον Ηρακλή προσκοπικούς κόμπους, να βάζει σωστά το προσκοπικό του μαντήλι, να τραγουδάει με κέφι τα προσκοπικά μας τραγούδια και να χορεύει παρέα με εμάς!

Και εμείς με τη σειρά μας μάθαμε να σεβόμαστε τη φύση, να μένουμε μαζί μέσα σε σκηνές, να αγαπάμε το περιβάλλον λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, καθώς όσο ζούμε στη πόλη το ξεχνάμε… 

Μία κατασκήνωση που θα μείνει αξέχαστη για όλη την Αγέλη, αλλά και τον νέο μας φίλο Ηρακλή!

Ζένια Σμπρινή - Μάτκα, Αρχηγός Αγέλης

Ομάδα

Jumanji και περιήγηση στον κόσμο – Το Μεγάλο Ταξίδι της Ομάδας στην Κατασκήνωση 2025

Φέτος, η κατασκήνωση του 40ου Σ.Π.Α. μετατράπηκε σε μια απίστευτη περιπέτεια. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα μυστηριώδες χειρόγραφο μήνυμα βρέθηκε καταχωνιασμένο στην σκηνή υλικού, αφήνοντας μια περίεργη αίσθηση στο άτομο που το ανακάλυψε, μιλούσε για ένα μυστηριώδες επιτραπέζιο που έπρεπε να βρούμε εμπιστευόμενοι τις αισθήσεις μας. Από μακριά ακουγόταν ένας ρυθμικός χτύπος… ντουπ, ντουπ, ντουπ. Τα παιδιά, ακολουθώντας τον ήχο, έφτασαν βαθιά μέσα στο δάσος, όπου και ξεθάψαν ένα αρχαίο μπαούλο. Μέσα, ένα επιτραπέζιο με σκαλισμένο παγκόσμιο χάρτη, μαγικά ζάρια και πιόνια εξερευνητών. Κάποιος έριξε την πρώτη ζαριά… και τότε ο κόσμος γύρω τους άρχισε να αλλάζει.

Με το πρώτο ρίξιμο, η κατασκήνωση γέμισε με ήχους θάλασσας, μουσικές ναυτικές και μεθυσμένους πειρατές. 

Καραϊβική

Τα παιδιά την επόμενη μέρα βρέθηκαν στην Καραϊβική. Για να καταφέρουν να βρεθούν στα ανοιχτά της θάλασσας έμαθαν όλα μαζί πως να φτιάχνουν μια σχεδία. Στην παραλία όμως βρέθηκαν γρήγορα αντιμέτωποι με τις πρώτες δυσκολίες…σε μια μάχη ενάντια στους Καταραμένους Πειρατές του Πύργου που κλέβοντας την σχεδία, ήταν αποφασισμένοι να φτάσουν πρώτοι στον κρυμμένο θησαυρό του Καπτεν Μπαρμπαρόσα που χρόνια πριν είχε κρύψει στην παραλία του Κάτω Σαμικού.   

Με μπρατσάκια, σχοινιά και νεροπίστολα, οι ομάδες έτρεχαν, κολυμπούσαν, σκαρφάλωναν στη σχεδία και έσκιζαν τις πειρατικές σημαίες. Κάθε επιτυχία τους έφερνε πιο κοντά στον θησαυρό…

Τρίγωνο των Βερμούδων

Στην επόμενη ζαριά, η θάλασσα σκοτείνιασε και ο αέρας γέμισε αγωνία. Ένας παράξενος εξερευνητής εμφανίστηκε από τους θάμνους: είχε χαθεί μέσα στο Τρίγωνο των Βερμούδων από τη δεκαετία του ’60! Μίλησε για χαμένα πλοία, τρελές πυξίδες και μυστηριώδη περάσματα. Τα παιδιά παγιδεύτηκαν κι αυτά εκεί και για να βγουν έπρεπε να περάσουν σταθμούς με ναυαγούς από διαφορετικές εποχές – καθένας με τις δικές του δοκιμασίες.

Μετά από επαναλήψεις, συνδυασμό λέξεων και σωστή εκτέλεση του «Κανόνα», κατάφεραν να βρουν την έξοδο από το τρίγωνο των βερμούδων και να φυσήξουν την σφυρίχτρα που θα τους ελευθέρωνε. 

Αρχαία Ελλάδα

Την τρίτη μέρα, η ζαριά τους έφερε στο 776 π.Χ., στην Ολυμπία, λίγο πριν την έναρξη των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων. Οι θεοί τούς ζήτησαν να αποδείξουν τέσσερις αρετές: Σοφία, Ανδρεία, Δικαιοσύνη και Ψυχαγωγία.

Οι μέρες εκεί ήταν γεμάτες αγώνες: ντότζμπολ, πατρολό, μπέιζμπολ, γερμανικό, αλλά και παραολυμπιακά παιχνίδια, που τους δίδαξαν την ισότητα και την εμπιστοσύνη. 

Την επομένη, στην  «Εκκλησία του Δήμου», τα παιδιά ύστερα από υστερικό γέλιο, συζήτησαν και επιχειρηματολόγησαν σαν αρχαίοι πολίτες, υπερασπίζοντας ιδέες για την κατασκήνωση και μαθαίνοντας τη σημασία της συνεργασίας και της δίκαιης κρίσης.

Κίνα

Ένα από τα επόμενα βράδια, ο γνώριμος ήχος των τυμπάνων ξανακούστηκε. Τα παιδιά έτρεξαν γύρω από το μαγικό επιτραπέζιο και το ζάρι έδειξε… Κίνα! Κινούμενοι προς την ακτή, έμαθαν για το θρυλικό Φαναράκι της Καθαρής Καρδιάς, που πραγματοποιεί μία ευχή κάθε εκατό χρόνια, αλλά μόνο αν η ευχή γεννηθεί από χιούμορ, αγάπη και ομαδικότητα. Στην παραλία, καθούμενοι σε κύκλο, γράψαμε όλοι από μια ευχή και μια καλή ανάμνηση, την διαβάσαμε δυνατά και την ρίξαμε όλοι σε έναν κουβά που θα καιγόταν πάνω στην σχεδία, κινούμενη προς τον απέραντο ωκεανό. Η στάση μας στην Κίνα τελείωσε λοιπόν συγκινητικά κοιτώντας την φωτιά γεμάτη ευχές, να απομακρύνεται προς την θάλασσα. 

Αίγυπτος

Λίγες μέρες αργότερα, η ζαριά τους οδήγησε στην καρδιά της ερήμου. Οι πυραμίδες υψώνονταν στον ορίζοντα και ο ζεστός αέρας έφερνε ψίθυρους για τον μύθο του Όσιρι. Για να φύγουν από την Αίγυπτο, έπρεπε να ζήσουν την ιστορία του και να γνωρίσουν τα μυστικά της αρχαίας χώρας του Νείλου. Μέσα από θεατρικό παιχνίδι, τραγούδια και δημιουργικές δοκιμασίες, βγήκαν από τη ζώνη άνεσής τους και βρέθηκαν ενωμένοι γύρω από την Μεγάλη Πυρά, κλείνοντας τον κύκλο των μεγάλων περιπετειών του Jumanji.

Το Τελευταίο Βράδυ

Αργά τη νύχτα, κάτω από τα αστέρια του Κάτω Σαμικού, μια τρομαγμένη φωνή ξύπνησε τα παιδιά. Ήταν ο παγιδευμένος εξερευνητής και παλιός παίκτης του παιχνιδιού, δόκτωρ Μαλέρυ. Με τρεμάμενη φωνή τους είπε πως, από την ανυπομονησία του, έριξε την τελευταία ζαριά… και τώρα κάτι τρομακτικό τον κυνηγούσε, δίχως να ξέρει τι.

Τα παιδιά σηκώθηκαν αμέσως και έτρεξαν να βοηθήσουν. Γρήγορα ανακάλυψαν πως όλοι οι χαρακτήρες από τις προηγούμενες πίστες είχαν ξαναζωντανέψει και προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν να βγουν από το επιτραπέζιο. Ο μόνος τρόπος να τους νικήσουν; Ένας μεγάλος, νυχτερινός μαντιλοπόλεμος!

Μετά από χρόνια εξάσκησης στο παιχνίδι, οι πρόσκοποι θριάμβευσαν. Ήταν λοιπόν η στιγμή να θάψουν το επιτραπέζιο βαθιά στην άμμο, ώστε να μην έχει ποτέ ξανά κανείς την ατυχία να το ανοίξει.

Μισέλ Νικολουτσοπούλου - Ονύσια, Υπαρχηγός ομάδας

Κοινότητα

Κοινότητα, Κάτω Σαμικό 2025

Σε προκάτ και λύσιμο από την Κοινότητα δεν πέφτει ποτέ λούσιμο! 

Κατεβήκαμε κι εμείς στο Κάτω Σαμικό για να βοηθήσουμε (βασικά να κουβαλήσουμε) στο στήσιμο και στο λύσιμο της κατασκήνωσης. Οι βασικοί άξονες της ύπαρξής μας ήταν οι εξής: δουλειά, άραγμα, δουλειά, άραγμα, βουτιά στη θάλασσα, δουλειά, άραγμα, δουλειά, δουλειά, δουλειά, φαγητό(!), δουλειά, βουτιές, ύπνος, δουλειά, άραγμα, δουλειά και πολύ μα πολύ γέλιο… 

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου ίδιο μέρος, ίδια ώρα, ίδιοι βαθμοί Κελσίου.

Αυτά από εμάς… 

Κοινότητα over! 

Μάια Καλοπίση (Ανιχνεύτρια)

Μεγάλη Πυρά

Η Μεγάλη Πυρά πάντα μας θυμίζει ποιοί είμαστε…

Μια εορταστική χρονιά σαν την φετινή δε θα μπορούσε παρά να κορυφωθεί με μια άκρως εορταστική Μεγάλη Πυρά στην διάρκεια της θερινής κατασκήνωσης. 80 Χρόνια συνεχούς λειτουργίας, 96 κατασκηνώσεις στο ενεργητικό μας και μια Μεγάλη Πυρά αντάξια των αναμνήσεών μας 

19 Ιουλίου, βράδυ Σαββάτου, η μπουρού ακούστηκε ανάμεσα στα πεύκα και η πυρά άναψε.  Οι επικλήσεις προς την φωτιά ήρθαν να ενώσουν το παρελθόν με το σήμερα και μας θύμισαν ποιοί είμαστε. Το ξέφωτο στο Κάτω Σαμικό γέμισε από παιδική ζωντάνια, κραυγές και τραγούδια. Σκετς εξάδων και ενωμοτιών, ζωηρά παιχνίδια και επιβραβεύσεις. Αλλά και ονοματοδοσίες βαθμοφόρων που μόλις έχουν ξεκινήσει την πορεία τους στα αρχηγεία του 40ου, των στελεχών δηλαδή που κρατούν κυριολεκτικά το μέλλον του συστήματος στα χέρια τους.

Τί μας έμεινε από αυτή την όμορφη και γλυκιά βραδιά; Μας έμεινε η εικόνα ενός συστήματος δεμένου και αγαπημένου κάτω από τον έναστρο ουρανό, με φρεσκάδα και όρεξη για προσκοπισμό, με τα αισθήματα της Αγάπης και του Αλτρουισμού να νικούν και να σβήνουν τον εγωισμό και τα κακά συναισθήματα. Μας έμεινε το πνεύμα του 40ου.

Γιώργος Καλογερογιάννης - Νιλγκάι

Βοηθητικοί

Γέλια, χαρές και χαμόγελα, μαγειρέματα, κουβαλήματα, μαστορέματα, κατασκευές και πατέντες, από την παρέα των βοηθητικών που στήσαμε τις σκηνές μας στα ορεινά της κατασκήνωσης!

Κάποιοι πιστοί στο ραντεβού όπως συνηθίζουμε, κάποιοι άλλοι για πρώτη φορά ή μετά από πολλά χρόνια απουσίας!

Ο «πρόεδρος» των βοηθητικών Αλεπούς (Μάριος Αποστόλου), μαζί με τους σεσημασμένους Νιλγκάι (Γιώργος Καλογερογιάννης) και Μπαλού (Μάριος Δεστέφανος), αναπόσπαστες φιγούρες του μαγειρείου!

Νέες παρουσίες όπως ο Όρκα (Χρήστος Στραπατσάκης) και ο Πόλαρ (Νίκος Γερμάνης) που μάλιστα δίδαξε και πρώτες βοήθειες κατά την διάρκεια της προ-κατασκήνωσης!

Ο Μπαλού ο νεότερος (Ηλίας Παντελιδάκης), μέχρι πέρσι Αρχηγός Αγέλης.

Η Μαρία Δουδούμη, η Μυρτώ Αγγελοπούλου και η Θέμις Καψή της ΕΚΣ, άξιες συμπαραστάτριες με πολύ χαμόγελο και καταπληκτική ενέργεια.

Για το τέλος άφησα τα χάιλαιτς!!! Μετά από "εκατοντάδες" χρόνια, εμφανίστηκαν ξανά ο Σίμπα (Αλέξης Δελαγραμμάτικας) και φυσικά ο κατά γενική ομολογία, MVP βοηθητικός του 2025, ο Κάστορας (Πέτρος Χασιώτης)!!!

Ευχαριστούμε 40ο σύστημα που μας χαρίζεις την ευκαιρία να προσφέρουμε... Είναι τιμή μας να βρισκόμαστε στο πλευρό της κατασκήνωσης.

Και του χρόνου!!

Μάριος Δεστέφανος - Μπαλού, Αρχηγός ΕΠΠ

Επιτελείο

• Αρχηγείο Συστήματος

  • Βαγγέλης Καινούργιος - Σιρ Χαν

  • Ελένη Ρόκου - Τζίλα

• Αγέλη

  • Ζένια Σμπρινή - Μάτκα

  • Ίριδα Λιπιάτου - Ράξα

  • Λυδία Μαλεζά- Μέσσουα

  • Αλέξης Κωνσταντινίδης - Βαντάλα

  • Ελισάβετ Καλοδήμου - Λέυλα

  • Χριστίνα Κοκκάλη - Κάλα

  • Δήμητρα Κυλίτη

  • Ξένια Μπελεσάκου

  • Μάια Καλοπίση

• Ομάδα

  • Έφη Οικονόμου - Μάστανγκ

  • Σοφια Βασιλείου - Τζακάλα

  • Μισέλ Νικολουτσοπούλου - Ονύσια

  • Έμιλυ Κουρεμένου - Τσιτάλ

  • Νικόλας Λιπιάτος - Σιμόργκ

  • Κατερίνα Γαβούρα - Κασσιόπη

  • Άγγελος Γκούσης - Κόρντοφαν

• Κοινότητα

  • Μιχάλης Βερδελής - Αρμαντίλλο (Κινητή)

  • Αλέξανδρος Παπανδρέου - Άμαροκ

  • Στέλλα Πέτρου - Λαχίνι (Κινητή)

  • Σοφία Βασιλείου - Τζακάλα (Κινητή)

• Βοηθητικοί

  • Μάριος Αποστόλου - Αλεπούς

  • Γιώργος Καλογερογιάννης - Νιλγκάι

  • Μάριος Δεστέφανος - Μπαλού

  • Πέτρος Χασιώτης - Κάστορας

  • Νίκος Γερμάνης - Πόλαρ

  • Χρήστος Στραπατσάκης - Όρκα

  • Αλέξης Δελαγραμμάτικας - Σίμπα

  • Ηλίας Παντελιδάκης - Μπαλού

  • Μάρία Δουδούμη - Μαρντούκ

  • Θέμις Καψή

  • Μυρτώ Αγγελοπούλου

Μεγάλη Δράση Κοινότητας Ανιχνευτών 

Το Χρονικό μιας δωδεκανήσιας Κινητής

Η φετινή Μεγάλη Δράση Υπαίθρου μας, aka Κινητή, ξεκίνησε την 31η Ιουλίου με ένα τεράστιο ταξίδι με πλοίο, το οποίο τελικά μετά από όλες τις καθυστερήσεις μάς ανάγκασε να βρισκόμαστε μεσοπέλαγα για 20 ώρες. Κανείς θα περίμενε πως θα βαρεθούμε, όμως με ευφάνταστα ομαδικά παιχνίδια, επιτραπέζια, σταυρόλεξα και άφθονη συζήτηση -α ναι, και πολύ ύπνο- καταφέραμε να περάσουμε υπέροχα! Έτσι, πριν καν το καταλάβουμε είχαμε ήδη φτάσει στην Τήλο, τον πρώτο προορισμό της εκδρομής μας.

Είχε μόλις ξημερώσει 1η Αυγούστου και ήμασταν γεμάτοι ενέργεια (όχι).

Εγκατασταθήκαμε γρήγορα στο Δημοτικό Σχολείο της Τήλου, στα Λιβάδια, κι έπειτα ξεκινήσαμε το πρόγραμμα της ημέρας. Η πρώτη δράση ήταν η επίσκεψη στο Μουσείο Ελεφάντων, όπου μετά από μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση είχαμε τον χρόνο να εξερευνήσουμε τα εκθέματα και την περιοχή γύρω από το μουσείο. Στο γυρισμό μας με το ΚΤΕΛ είχαμε μια όχι και τόσο φιλόξενη αντίδραση από μια ντόπια κυρία, λόγω της δίλεπτης αργοπορίας μας, η οποία επέμενε ότι την κάναμε να αργήσει στην δουλειά που είχε να κάνει. Αμφιβάλλω για το αν όντως είχε δουλειά, λογικά απλά δεν μπορούσε να αντέξει την λάμψη μας… Γυρίσαμε στην ιδιότυπη κατασκήνωση μας στο προαύλιο του σχολείου, μαγειρέψαμε και ξεκουραστήκαμε.

Το απόγευμα μεταφερθήκαμε στο Μεγάλο Χωριό και κάναμε έρευνα γύρω από τις θεματικές του προσφυγικού, της καθημερινότητας στο νησί τον χειμώνα, της γαστρονομίας και των τοπικών παραδόσεων, μία διαδικασία που μας βοήθησε να γνωρίσουμε πιο ουσιαστικά το μέρος. Ύστερα, με την δύση του ηλίου, ανεβήκαμε στο κάστρο της Τήλου, όπου η θέα ήταν μαγευτική. Τέλος, παρουσιάσαμε μεταξύ μας τα ευρήματα της δουλειάς μας σε μια όμορφη γωνιά του χωριού και διανυκτερεύσαμε στο σχολείο, κουρασμένοι μα χορτάτοι από νέες εικόνες.

(Ερμής Κεφαλάς)

Στις 2 Αυγούστου ξυπνήσαμε στο Σχολείο και μετά από ένα γρήγορο πρωινό πήραμε το ΚΤΕΛ για την παραλία Έριστο, όπου περάσαμε όλες τις πρωινές ώρες κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα. Μετά, γυρίσαμε στο σχολείο, φάγαμε μεσημεριανό και οργανώσαμε τα σακίδια μας ώστε να έχουμε μέσα μόνο τα απαραίτητα για εκείνο το βράδυ. Κατά τις πέντε ξεκινήσαμε την πρώτη μεγάλη πεζοπορία μας και μετά από μια ώρα φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, όπου αφήσαμε τα σακίδια μας για να συνεχίσουμε την πορεία χωρίς βάρος στις πλάτες.

Η διαδρομή είχε φανταστική θέα, προορισμός της οποίας ήταν η αρχαία πόλη Γερά, η οποία εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1800. Εκεί έμεναν κυρίως αγρότες, οπότε βρήκαμε πολλά μικρά σπιτάκια και μαντριά, όλα χωρίς στέγες. Ξεκινήσαμε την πορεία επιστροφής μας με φακούς κεφαλής, καθώς είχε πλέον βραδιάσει, πάντα με τα αστέρια να μας φυλούν. Αφού μαγειρέψαμε στο εκκλησάκι παίξαμε ένα τηλεπαιχνίδι δικής μας παραγωγής, με θέμα τη μουσική κι έπειτα διανυκτερεύσαμε εκεί, κάνοντας αυστηρά σκοπιές για να αποφύγουμε νυχτερινές επιδρομές κατσικιών.

Το επόμενο πρωί αφού ξυπνήσαμε, ξεκινήσαμε την πορεία της επιστροφής.

Πήραμε το ΚΤΕΛ για το χωριό του Αγίου Αντωνίου, όπου στο πλαίσιο της δράσης προσφοράς μας στο νησί μαζέψαμε τα σκουπίδια που είχε ξεβράσει το κύμα στην ακτή. Ατελείωτοι θησαυροί κυρίως πλαστικής σύστασης βρήκαν νέο καταφύγιο στις μαύρες σκουπιδοσακούλες μας.

Ύστερα, μεταφερθήκαμε στην παραλία δίπλα στο Σχολείο για μία γρήγορη βουτιά, φάγαμε μεσημεριανό και το απόγευμα πήγαμε με το ΚΤΕΛ στο Μικρό Χωριό. Το Μικρό Χωριό είναι κι αυτό ένα άλλοτε κατοικημένο χωριό που πλέον διαθέτει μόνο ένα μπαρ και μία εκκλησία. Μετά από μια βόλτα στο χωριό ξεκινήσαμε την πορεία για την παραλία Λεθρά στην οποία και διανυκτερεύσαμε.

Στις 4 Αυγούστου, αφού ξυπνήσαμε στην παραλία από το χάραμα λόγω του ήλιου, ξεκινήσαμε την πορεία της επιστροφής. Στη μέση της περίπου κάναμε ένα διάλειμμα στο οποίο κάναμε ένα σεμινάριο πρώτων βοηθειών-φαρμακείου με τον προσωπικό μας Ιατρό. Όταν φτάσαμε στο σχολείο, πήγαμε για την τελευταία μας βουτιά στο νησί. Μαζέψαμε όλα μας τα πράγματα, ξεστήσαμε τις σκηνές μας και κινήσαμε για το λιμάνι, όπου το πλοίο δεν είχε αρχίσει καν να αχνοφαίνεται. Ένα αναπάντεχο κέρασμα από τον Καα έκανε την αναμονή μας λίγο πιο γλυκιά.

(Μάγια Δερμοσονιάδη)

Το βράδυ της ίδιας μέρας φτάσαμε στη Νίσυρο και από τα πρώτα δέκα λεπτά μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα από την εντύπωση που μας έκανε το νησί. Μαγεμένοι καθώς ήμασταν, κάναμε μια αυθόρμητη βόλτα εκτός προγράμματος στο χωριό και τζοϊνάραμε τα παιδιά στην πλατεία, παίζοντας βόλεϊ και αποκτώντας νέο fanbase (προφανώς χάσαμε). Κατόπιν, γυρίσαμε στο σχολείο και γιορτάσαμε τα τα “εξηκοστά δεύτερα” γενέθλια του γιατρού μας με ένα λιωμένο παγωτό και κάπου εκεί η μέρα μας τελείωσε.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε δυναμικά (ή τουλάχιστον έτσι είπαμε στους εαυτούς μας) για μια μεγάλη μέρα. Κατευθυνθήκαμε στην περιοχή των Νικιών, στην οποία επισκεφτήκαμε το Ηφαιστειολογικό Μουσείο και ύστερα κάναμε βόλτα στα γραφικά στενά του χωριού. Χτυπήσαμε κάθε πιθανή πόρτα (χωρίς απάντηση) στο πλαίσιο της καθιερωμένης έρευνάς μας και ύστερα πέσαμε ξεροί -μετά από τις γνωστές τορτίγιες- στην πίσω αυλή μιας εκκλησίας. Όταν ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το ηφαίστειο. Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά τον κρατήρα Στέφανο, αλλα και τα μικρά αδέλφια του, τον Αλέξανδρο και τον Ηρακλή, οι οποίοι μάλλον είχαν να κάνουν πολύ καιρό μπάνιο, κρίνοντας από το πόσο ζέχνανε…

Μετά την περιήγηση μας στους κρατήρες, αρχίσαμε την δεύτερη πορεία της ημέρας προς το χωριό Εμπορειός, οπου φάγαμε σαν ταπεινοί πρόσκοποι σε ταβέρνα προς τιμήν του αρχηγού μας, σβήνοντας την τρίτη και τελευταία τούρτα γενεθλίων του. Με το χέρι στο στομάχι και με βαριά καρδιά σηκωθήκαμε, και ύστερα από μία πάρα πολύ σύντομη και εύκολη συνεννόηση με το ΚΤΕΛ, καταφέραμε να μας μαζέψει και να επιστρέψουμε στο Μανδράκι, όπου μας περίμενε για άλλη μια φορά ένας βαρύς και χορταστικός ύπνος.

(Βερενίκη Τζαμαλούκα - Αποστόλης Ροζινός)

Το πρωί της 6ης Αυγούστου είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε αυθημερόν το Γυαλί, το νησάκι που βρίσκεται απέναντι από τη Νίσυρο. Στο Γυαλί πραγματοποιείται εξόρυξη ελαφρόπετρας και περλίτη, ενώ στην αρχαιότητα γινόταν εξόρυξη οψιδιανού για την κατασκευή εργαλείων. Κατά την επίσκεψή μας συναντήσαμε τον διευθυντή του ορυχείου ελαφρόπετρας, ο οποίος μας μίλησε για τη διαδικασία της εξόρυξης και τις ιδιότητες του υλικού. Η ενημέρωση μάς εντυπωσίασε ευχάριστα και μας πρόσφερε νέες γνώσεις. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την παραλία στο πίσω μέρος του νησιού. Τα νερά ήταν κρυστάλλινα και γαλάζια, και όπως φαντάζεστε δεν χάσαμε την ευκαιρία να κολυμπήσουμε. Αφού δροσιστήκαμε, μαζέψαμε όσο περισσότερα σκουπίδια μπορέσαμε, θέλοντας να συμβάλουμε στον καθαρισμό αυτού του υπέροχου τοπίου. Το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι της επιστροφής και κατευθυνθήκαμε ξανά προς τη Νίσυρο, γεμάτοι όμορφες εικόνες και εμπειρίες από την εκδρομή μας.

(Κατερίνα Κυριατσούλη)

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε ορεξάτοι, και αφού ολοκληρώσαμε την πρωινή μας ρουτίνα (φάγαμε πρωινό, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε), ξεκινήσαμε τη δράση προσφοράς που είχαμε αναλάβει, δηλαδή την αρτιστική μας παρέμβαση στο Σχολείο. Έτσι λοιπόν, νιώσαμε πλέον έτοιμοι να αφήσουμε όλο το καλλιτεχνικό μας πνεύμα να ξεδιπλωθεί πάνω σε έναν τοίχο. Οι ζωγράφοι της Κοινότητας (ο Αποστολής και η Αλίκη δηλαδή) έκαναν ολο το σχέδιο και οι υπόλοιποι προσποιούμασταν ότι έχουμε το ταλεντο του Πικάσο. Ευτυχώς, η τοιχογραφία μας τελείωσε με μεγάλη επιτυχία και αφού προσπαθήσαμε -λίγο μάταια βέβαια- να ξεβγάλουμε τα χρώματα από πάνω μας, σκεφτήκαμε ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για αυτή τη δουλειά από τη θάλασσα.

Αφού δροσιστήκαμε, μαγειρέψαμε, ξεκουραστήκαμε και το απόγευμα ξεκινήσαμε το μακρύ δρόμο για την Μονή Νυμφίου. Στη διαδρομή που ακολουθήσαμε κάναμε και μια παράκαμψη για να δουμε την θέα από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, για αυτο είχε σκοτεινιάσει πια όταν φτάσαμε στη Μονή.

Η Μονή Νυμφίου είναι ένα παλιό βυζαντινό μοναστήρι, το οποίο η αλήθεια είναι πως μοιάζει σαν να έχει βγει από ταινία τρόμου, όμως εμείς δεν πτοηθήκαμε: βρήκαμε μια τσάπα για να μας κάνει παρέα στη σκοπιά, στήσαμε τα κάριματ και τους υπνόσακους μας στην ταράτσα και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια.

(Έλενα Βασσάλου)

Το πρωί της 8ης Αυγούστου ξυπνήσαμε στην μονή Νυμφίου και αρχίσαμε την πορεία επιστροφής για το Μανδράκι. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, καθώς δεν είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το τοπίο. Φτάσαμε στο σχολείο, αφήσαμε τα πράγματά μας και αναχωρήσαμε αμέσως για το “Λιοτρίδι” (ελαιοτριβείο) του Καρη, όπου μάθαμε για την διαδικασία επεξεργασίας της ελιάς και για όλα τα τότε σύγχρονα μηχανήματα που αποτελούσαν μέρος της διαδικασίας αυτής. Ύστερα, αφού μας κέρασαν οι φιλόξενες κύριες που έκαναν την ξενάγηση στο ελαιοτριβείου, ακολούθησε μπάνιο στην παραλία Χοχλάκοι, το οποίο μας αναζωογόνησε. Το μαγείρεμα και η μεσημεριανή ανάπαυση έγιναν στο σχολείο και αργότερα κάναμε την τελευταία μας βόλτα στο Μανδράκι, αφού στο τέλος της ημέρας επρεπε να πάρουμε το πλοίο για την Κω, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία ενδιάμεση στάση στη συνέχιση της Κινητής μας. Ήταν τελικά μόνο αυτό όμως…;

(Αλίκη Χατζοπούλου)

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι πολλών καθυστερήσεων καταφέραμε να φτάσουμε στο λιμάνι της Κω κι αμέσως πήγαμε στο σχολείο στο οποίο θα διανυκτερεύαμε εκείνο το βράδυ. Σχολείο τώρα… τρόπος του λέγειν! Πιο πολύ με πεντάστερο ξενοδοχείο έμοιαζε παρά με σχολείο. Έλειπε μονο ο μπουφές...

Αφού εγκατασταθηκαμε, ανάψαμε το ανιχνευτικό μας ένστικτο κι αρχίσαμε να ψάχνουμε για σουβλατζίδικα στην περιοχή. Το πρώτο δεν μας έκανε γιατί είχε μόνο γύρο και όχι καλαμάκια, το δεύτερο δεν είχε γύρο αλλά είχε καλαμάκια και το τρίτο δεν είχε τίποτα! Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ήταν μία η ώρα τη νύχτα, αλλά αυτό δεν μας πτόησε. Τα καταφέραμε και φάγαμε σουβλάκια ΚΩτόπουλο καθισμένοι σε κάτι σκαλιά δίπλα σε μερικες ΚΩλόνες της ΔΕΗ. Γυρίσαμε στο "ξενοδοχείο" μας και κοιμηθήκαμε ΚΩλλητά ο ένας στον άλλον.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε, κι αφού φάγαμε το καταπληκτιΚΩ πρωινό μας, φύγαμε για το λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο ώστε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

(Μάια Καλοπίση)

Τελευταίος προορισμός: Λέρος. Νωρίς το μεσημεράκι της 9ης Αυγούστου φτάσαμε στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας και λίγο αργότερα πήραμε το ΚΤΕΛ που θα μας πήγαινε στον κατασκηνωτικό χώρο στο Λακκί, όπου και θα μέναμε. Ο χώρος ανήκει στο 3ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων του νησιού και, όπως είναι λογικό, αισθανθήκαμε αμέσως σαν στο σπίτι μας. Αφού φτιάξαμε τον χώρο μας και μαγειρέψαμε όλοι μαζί, το απόγευμα συναντήσαμε τον υπεύθυνο των γενικών αρχείων του κράτους, ο οποίος μας μίλησε για την ιστορία του νησιού και μας έκανε μία μικρή ξενάγηση στο λεγόμενο “Portolago”, ονομασία που είχε δοθεί στο Λακκί κατά τον μεσοπόλεμο. Είδαμε κτήρια από την περίοδο της Ιταλικής κατοχής στη Λέρο (1912-1943), μάθαμε για τις στοές που δημιουργήθηκαν τότε και επισκεφθήκαμε τη ναυτική βάση της Λέρου. Εκεί μας μίλησαν για το πώς χρησιμοποιείται ο χώρος αυτός τώρα, καθώς επίσης αναφερθήκαμε στην ιστορική σημασία του. Η ξενάγηση τελείωσε με μία μικρή περιήγηση στον οικισμό του Λακκιού πριν γυρίσουμε πίσω στον κατασκηνωτικό χώρο. Η μέρα μας έκλεισε με ένα παιχνίδι γνώσεων με θέμα ταινίες και σειρές που ετοίμασαν ανιχνευτές, το οποίο μας έφερε όλους ένα βήμα πιο κοντά για άλλη μια φορά και μας χαλάρωσε μετά από την κουραστική, αλλά γεμάτη ενδιαφέρον πρώτη μέρα μας στο νησί.

Η 10η Αυγούστου μας βρήκε στη Λέρο και συγκεκριμένα στον Ναυτικό Όμιλο του νησιού, όπου το πρόγραμμά μας είχε μάθημα ιστιοπλοΐας. Μάθαμε από ειδικούς για την ιστιοπλοΐα, ανεβήκαμε σε βάρκες και κάναμε βόλτες με τα ιστιοπλοϊκά στην ανοιχτή θάλασσα, βλέποντας από πρώτο χέρι πόσο όμορφο είναι να σε χτυπά το αεράκι όσο ταξιδεύεις στα κύματα.

Το πρόγραμμα κορυφώθηκε στην πορεία μας προς το μνημείο του Ακουστικού Καθρέπτη που βρίσκεται κοντά στο Λακκί, ένα από τα μοναδικά ιστορικά αξιοθέατα που σίγουρα δεν πρέπει να χάσει όποιος και όποια αποφασίζει να επισκεφθεί το νησί. Κάναμε βόλτα, εξερευνήσαμε τον χώρο όπως μόνο εμείς ξέρουμε να κάνουμε, και πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού.

Το βράδυ παρακολουθήσαμε την ταινία “Portolago Λέρου, φαντάσματα στο Αιγαίο”, ένα ντοκιμαντέρ που, με αφορμή τα κτίρια της Λέρου και την ορθολογική αρχιτεκτονική τεχνική τους, ξεδιπλώνει σιγά σιγά ολόκληρη την ιστορία του νησιού, από την περίοδο του Πολέμου έως και το σήμερα. Μετά την προβολή, ακολούθησε συζήτηση με την σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ, όπου είχαμε την ευκαιρία να της κάνουμε ερωτήσεις για τη δουλειά της.

(Ηλέκτρα Κωστελέτου)

Στις 11 Αυγούστου ξυπνήσαμε ξημερώματα - καλά ίσως υπερβολή - αρκετά νωρίς πάντως και χωρίς να έχουμε χορτάσει είκοσι ώρες ύπνο (αστειάκι, δεν παίζουν αυτά), παρόλη την κούραση και την ταλαιπωρία, καταφέραμε να μην χάσουμε το πλοίο μας και να φτάσουμε τελικά στους Λειψούς. Όταν το πλοίο προσέγγισε το λιμάνι του νησιού, αντικρίσαμε ένα μικρούλι γραφικό χωριουδάκι κι αφού πατήσαμε γη, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς το μαγαζί που είχαμε επικοινωνήσει για να νοικιάσουμε ποδήλατα, που με τόσο κόπο ψάχναμε μα εν τέλει τα βρήκαμε. Αφού ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες της ενοικίασης, η κούραση έπαψε να υπάρχει πλέον στο προσκήνιο κι αυτό που κυριαρχούσε ήταν το flex αυτών που πήραν ηλεκτρικά μα και η γλυκιά γκρίνια αυτών που πήραν τα απλά (spoiler alert: επειδή είμαστε μια κοινοτέλεια Κοινότητα ανταλλάζαμε πού και πού ποδήλατα για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι).

Έτσι, αρχικά μεταβήκαμε στην παραλία Χοχλακούρα, όπου φάγαμε πολλά σάντουιτς με pesto #ημονησωστησυνταγηγιασάντουιτς, κι αφού κάναμε τα μπάνια μας και μπουκωθήκαμε επαρκώς - γιατί νηστικό αρκούδι δεν χορεύει ή στην δική μας περίπτωση δεν κάνει ποδήλατο - ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, την παραλία Κατσαδιά, όπου είχε ατελείωτες ανηφόρες μέχρι να φτάσεις

Όταν φτάσαμε, το κρύο αλμυρό νεράκι αμέσως μας αντάμειψε, ώστε γρήγορα ξεχάσαμε την ταλαιπωρία. Αφου λοιπόν έχει τελειώσει σχεδόν η μέρα μας στους Λειψούς, έφτασε η ώρα να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής στο οποίο ρίξαμε όλοι έναν αξέχαστο ύπνο… Φτάνοντας στη Λέρο, η μέρα μας ολοκληρώθηκε με ένα γευστικότατο βραδινό (πουρές με λουκάνικα) και με τον κύκλο της πολυαγαπημένης κοινότητας μας, όπου κάναμε μια συνολική αποτίμηση της εκδρομής μας. Καληνύχτα, παιδιά!

(Γκαμπριέλα Μοτσολάρι)

Την 12η Αυγούστου ξημέρωσε η τελευταία μέρα της Κινητής μας... Το πρωί επισκεφθήκαμε την Caserma των βοτάνων, έναν χώρο που λειτουργεί ως Κοινωνικός Συνεταιρισμός των ασθενών του ψυχιατρείου. Εκεί οι ασθενείς αυτοί έχουν στην ευκαιρία μέσα από την καλλιέργεια βοτάνων, την κτηνοτροφία μελισσών κ.α. να αποκτήσουν ένα εισόδημα με απώτερο σκοπό την επανένταξη των ίδιων στην κοινωνία.

Μέσα από την ξενάγηση είδαμε ένα κομμάτι του χώρου στον οποίο μένουν οι ασθενείς, μάθαμε για τα βότανα, την ιστορία της Caserma των βοτάνων και του Ψυχιατρείου της Λέρου και παίξαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ειδικά φτιαγμένο για τους επισκέπτες της Caserma. Αφού μας φίλεψαν με τοπικά εδέσματα, αναχωρήσαμε για ένα τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα για να δροσιστούμε. Μαγειρέψαμε, ξεκινήσαμε τον καθαρισμό του χώρου και φύγαμε για την πορεία προς το κάστρο του Παντελίου. (Φ.41) (Φ.42)

Φτάνοντας εκεί, εξερευνήσαμε τον τεράστιο χώρο του κάστρου, μιλήσαμε γι’ αυτό και παίξαμε παιχνίδια με θέα όλη τη Λέρο γύρω μας. Ακολούθησε κατάβαση και βόλτα στο Παντέλι, ένα χωριό γεμάτο πανέμορφα κτίρια και μαγευτικά νερά, και ύστερα επιστρέψαμε στο Λακκί για να μαζέψουμε και τα τελευταία μας πράγματα πριν την αναχώρησή μας για Αθήνα. Η Κινητή μας ήταν μέχρι και τη στιγμή ακόμη που δέσαμε στο λιμάνι του Πειραιά γεμάτη προσκοπισμό, γέλιο, παιχνίδι και αξέχαστες στιγμές που θα θυμόμαστε όλοι για πάντα.

(Ηλέκτρα Κωστελέτου)

Αντί επιλόγου

Αγαπητοί αναγνώστες, ελπίζουμε το τεύχος αυτό να σας ταξίδεψε λιγάκι στον χρόνο, και εκτός από την κατασκήνωση του 2025, να φέρατε στο μυαλό σας αναμνήσεις ζωηρές από το δικό σας παρελθόν!!

Σαν συντακτική ομάδα είμαστε περήφανοι που ψάχνουμε, συντάσσουμε, επεξεργαζόμαστε υλικό, με σκοπό όχι απλά την "ενημέρωση" των φίλων του 40ου για τις δράσεις του Συστήματος, σαν ένα απλό newsletter, αλλά με στόχο να ξυπνάμε έντονα συναισθήματα, φέρνοντας στο μυαλό μνήμες και ενώνοντας ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που είχαν κάποια στιγμή στην ζωή τους την τύχη να περάσουν από το κατώφλι της Γλύκωνος!

Να σας θυμίσουμε το email στο οποίο μπορείτε να μας απευθύνεστε, bourou@40spa.org όπου μπορείτε να μας στείλετε το δικό σας υλικό, το οποίο με χαρά θα δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος!

Καλή επάνοδο στα σχολεία, καλή προσκοπική χρονιά, το επόμενο ραντεβού με την Μπουρού είναι στο τέλος Δεκεμβρίου μετά το μπαζάρ και τα κάλαντα!!

Η συντακτική ομάδα