Η γωνιά της Αγέλης

ΤΙ ΕΚΑΝΕ Η ΑΓΕΛΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ ΟΕΟ?!?

Ιανουάριος

Φεβρουάριος

Μάρτιος

Απρίλιος

Μάιος

Μία χρονιά γεμάτη με αξέχαστες αναμνήσεις για τα λυκόπουλα αλλά και το αρχηγείο…

Η γωνιά της Ομάδας

Μια ακόμη προσκοπική χρονιά φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της… ενώ η σκέψη μας ήδη ταξιδεύει στην πολυαναμενόμενη κατασκήνωσή μας! Μια χρονιά που δεν ήταν απλώς γεμάτη, αλλά ξεχείλισε από δράσεις, εμπειρίες και συγκινήσεις! Η Ομάδα των Προσκόπων μας φέτος ήταν πιο ενεργή από ποτέ. Δεν μείναμε στιγμή ακίνητοι - κάθε μήνας και μια νέα περιπέτεια! Ανεβήκαμε μέχρι και τα Πιέρια Όρη, μέσα σε χιόνι που έφτανε έως τη μέση! Το κρύο τσουχτερό, αλλά η καρδιά μας ζεστή, γεμάτη ενθουσιασμό και προσκοπικό πείσμα. Η ανάβαση δεν ήταν εύκολη, αλλά κάθε βήμα μας έμαθε κάτι καινούριο για τον εαυτό μας και την ομάδα μας. Κι επειδή οι Προσκόποι δεν φοβούνται την αδρεναλίνη, φέτος δοκιμάσαμε και rafting στα ορμητικά νερά, αλλά και rappel σε απότομες πλαγιές! Με κράνος, σχοινιά και το θάρρος μας, κατακτήσαμε ύψη και ποτάμια - πάντα με ασφάλεια, φυσικά. Όμως, δεν μείναμε μόνο στις περιπέτειες. Η χρονιά αυτή είχε και πολλές δράσεις προσφοράς προς την κοινότητα. Καθαρισμοί, συλλογή τροφίμων, βοήθεια σε τοπικές εκδηλώσεις και στήριξη όπου υπήρξε ανάγκη. Φέτος δείξαμε έμπρακτα τι σημαίνει “Προσφορά χωρίς αντάλλαγμα” - και αυτό μας κάνει περήφανους. Μέσα απ’ όλα αυτά, γίναμε πιο δυνατοί, πιο δεμένοι και πιο συνειδητοποιημένοι. Η Ομάδα μας δεν ήταν απλώς ομάδα - ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Και τώρα, μετράμε αντίστροφα για την κατασκήνωση! Εκεί όπου όλα γίνονται μαγικά και κάθε νύχτα κάτω απ’ τ’ αστέρια είναι μια νέα ιστορία…

Με προσκοπικούς χαιρετισμούς,

Το Αρχηγείο Ομάδας

Η γωνιά της Κοινότητας

Ανασκόπηση εξαμήνου 40ης Κοινότητας Ανιχνευτών.

18 Ιανουαρίου 2025 (Πεζοπορία στην Πάρνηθα)

Υπάρχει πιο όμορφος τρόπος να ξεκινάει μια ανιχνευτική χρονιά από μια Σαββατιάτικη εξόρμηση στην Πάρνηθα; Ξεκινώντας από τον σταθμό της Σφενδάλης και εισπνέοντας κρύο βουνίσιο αέρα ξεκινήσαμε μία κυκλική πεζοπορία για να φτάσουμε μέχρι τον αγαπημένο μας Άγιο Μερκούριο. Ακόμη κι όταν χάνει κανείς το μονοπάτι, το βουνό τον ανταμείβει… Οι αναμνήσεις από τον παλιό χώρο ανάβασης είναι ανεξίτηλες!

2 Φεβρουαρίου 2025 (Θέατρο)

23 Φεβρουαρίου 2025 (Εργαστήρι Μαγειρικής)

Όσον αφορά τη μαγειρική, πάντα επιλέγουμε να μαθαίνουμε από τους καλύτερους! Ειδικός καλεσμένος μας για τη δράση αυτή ήταν ο σεφ της καρδιάς μας Κάλα Ναγκ (Βασίλης Φουντουκίδης), ο οποίος μας έδειξε διαφορετικούς τρόπους παρασκευής μοσχαριού Δοκιμάσαμε την υπομονή του, αυτός τα πιάτα που μας έδειξε και φύγαμε με γεμάτοι νέες γαστρονομικές ιδέες και στομάχια..

30 Μαρτίου 2025 (Παρουσίαση)

7 Απριλίου (Παραδοσιακοί Χοροί)

Μετατρέποντας την πλατεία Μικρής Δεξαμενής σε χώρο αυτοσχέδιου πανηγυριού, μάθαμε για το Ηπειρώτικο μοιρολόι, το πολυφωνικό τραγούδι και τα παραδοσιακά όργανα. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε και σηκώσαμε κυριολεκτικά τη γειτονιά στο πόδι, καθώς πλήθος περαστικών χόρεψε μαζί μας!

12-14 Απριλίου (Διήμερη στην Αίγινα)

Με δύο τροχούς ο καθένας και ένα σακίδιο επιβιβαστήκαμε το πρωί του Σαββάτου στο πλοίο για την Αίγινα. Κάναμε πολύ…πολυυυ πετάλι. Χορτάσαμε φύση, βουτιές και όμορφα ηλιοβασιλέματα. Περπατήσαμε στον αρχαίο Ελαιώνα, επισκεφτήκαμε το νησί Μονή με τα πανέμορφα γαλάζια νερά, κάναμε έρευνα στην πόλη της Αίγινας και βοηθήσαμε την Αγέλη με το νυχτερινό της. Με λίγα λόγια περάσαμε φυστίκι!

17 Μαίου (Επέτειος 80 χρόνων)

12 Ιουνίου (Λεμονάδες στην Ακρόπολη)

Στο πλαίσιο της οικονομικής ενίσχυσης της καλοκαιρινής μας μεγάλης δράσης, οργανώσαμε πάγκο πώλησης λεμονάδων με ελεύθερη συνεισφορά στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου. Ο ήλιος άφθονος, αλλά η σκέψη της επερχόμενης κινητής μας ήταν ο αέρας στα πανιά μας!

Η γωνιά του Δικτύου

H χρονιά μας ξεκίνησε με την καθιερωμένη πια εκδρομή στο βουνό: Αρχές Μαρτίου (3-5/3) βρεθήκαμε στην Μικρή Ζήρεια, περπατήσαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε, ψήσαμε, έγιναν όλα όσα μια εκδρομή του Δικτύου προβλέπει.

Στην παρουσίαση των δράσεων του Συστήματος συνέβη μερική επανένωση (γύρισαν κάποια μέλη μας και με χαρά εντάχθηκαν και πάλι στο Δίκτυο), αλλά το κυριότερο που συνέβη ήταν τα 10α γενέθλια που έγιναν για το «ΛΟΥΛΟΥΔΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ», μια παρουσίαση – ζωντανή απόδειξη ότι η απόσταση και οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να είναι εμπόδιο όταν υπάρχει αληθινή φλόγα και θέληση.

Στην γιορτή των 80 χρόνων του Συστήματος το Δίκτυο επωμίστηκε το ευχάριστο καθήκον να απασχολήσει παιδιά και καλεσμένους με το εισαγωγικό παιχνίδι σταθμών, μια ευκαιρία να ξαναπαίξουμε όλοι μαζί και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για την συγκίνηση που θα νιώθαμε αργότερα όταν ολοκληρωνόταν η εκδήλωση των 80 χρόνων.

Αυτές ήταν κάποιες από τις συγκεκριμένες δράσεις του Δικτύου. 

Όμως, η πραγματική του αποστολή είναι να είναι δίνει το παρόν με γνώση, εμπειρία και στήριξη όπου και όποτε το Σύστημα το χρειάζεται. Κι αυτή ήταν η σημαντικότερη συνδρομή του η οποία δεν είχε ούτε συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, αλλά ούτε αρχή και βέβαια δεν θα έχει ποτέ τέλος.

Η Γωνιά της ΕΠΠ

Τον περασμένο Οκτώβριο και έπειτα από μια συνάντηση με τον Αρχηγό Συστήματος, με μεγάλη μας χαρά η ΕΠΠ ανέλαβε τον σχεδιασμό και τη διοργάνωση της γιορτής των 80 ετών.

Έπεσε πολύ δουλειά, συναντήσεις, βιντεοκλήσεις, επισκέψεις στον χώρο της εκδήλωσης. Τα μέλη που απαρτίσαν την οργανωτική ομάδα δούλεψαν πολύ και συντονισμένα.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους, ανεξαιρέτως.

Το μόνο αρνητικό στην υπόθεση είναι ότι δεν έμεινε χρόνος και ενέργεια για την διοργάνωση άλλων δράσεων, παρά μόνο για μια, αυτή της Λυρικής σκηνής!

 Βρεθήκαμε την Τετάρτη 19 Μαρτίου 2025 και παρακολουθήσαμε την κλασική όπερα Μποέμ, μια ιστορία αγάπης και φιλίας.

Η δουλειά για την μεγάλη γιορτή συνεχίστηκε, μέχρι που έφτασε η πολυπόθητη ημέρα!!!

Στις 17 Μαΐου βρεθήκαμε πολλές γενιές μαζί, ένα βράδυ που έφερε πίσω αναμνήσεις και συγκίνηση.

Εμπρος τώρα για την κατασκήνωση!

Ραντεβού στη μεγάλη πυρά το Σάββατο 19 Ιουλίου, στο Κάτω Σαμικό!!

Εδώ θα βρείτε όλες τις φωτογραφίες της γιορτής των 80 χρόνων!!!

Πατήστε το link!    ↑

Το Πνεύμα...

Αποσπάσματα από την ομιλία του Βασίλη Αποστόλου - Αλεπού, 

που δόθηκε κατά τον εορτασμό των 45 χρόνων του 40ου Συστήματος.

Θέμα του: Το πνεύμα του 40ου.

Πόρος…

Η δεκαοκτάκωπη λέμβος έπλεε κοντά στο μώλο. Τα φλας των τουριστών από το κρηπίδωμα του λιμανιού αστράφτουν. Γιατί;

Μα, γιατί μπροστά τους ξετυλιγόταν μία σπάνια εικόνα. Κάτι σαν μία αρχαία τριήρης γλιστρούσε στα γαλανά νερά. Οι κωπηλάτες ηλιοψημένοι πρόσκοποι με ένα πορτοκαλί μαντήλι στο κεφάλι δεμένο πίσω με σταυρόκομπο. 

Κωπηλατική αρμονία. Τάξη. Ρυθμός.

Πειρατές; ή αρχαίοι Αθηναίοι ναυτόπαιδες; 

Ροβιές…

Το χωρίο ανάστατο. Οι πρόσκοποι που κατασκηνώνουν στο Νηράκλι οργάνωσαν γαϊδουροκαβαλαρίες. Όλα τα γαϊδουράκια του χωριού νοικιάστηκαν από τα παιδιά. Στην πλατεία περιμένουν το νικητή. Είναι ένας ντόπιος που πήρε ζεστά το πράγμα. Καβαλίκεψε το μουλάρι του και χάθηκε προς το χωριό αφήνοντας μόνο σκόνη πίσω του. Πανζουρλισμός. Παρόλου που μερικά γαϊδουράκια με τους άπειρους αναβάτες τους, βρέθηκαν αντί στο τέρμα… στο παχνί τους.

Χαράδρα μονής Κλειστών…

Κοπιαστική πορεία ανάμεσα σε βράχια κροκάλες και νερά. Μεγαλεπήβολο σχέδιο να περάσουμε την αβυσσαλέα χαράδρα προς τα πάνω. Πηδάμε, βρεχόμαστε, σκαρφαλώνουμε και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβουμε κυκλωνόμαστε από τις βαραθρώδεις όχθες της χαράδρας. Άρχισε να σουρουπώνει, όταν ένας αδυσώπητος βραχώδης όγκος μας κλείνει το δρόμο. Στη ρίζα του μια λίμνη αγνώστου βάθους και περιεχομένου. Τα χρειαστήκαμε. 

Πίσω. Πίσω… Αποτύχαμε άραγε;

Ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα κοντά στο φυλάκιο Νίκη…

Βαθύ σούρουπο. Το πούλμαν με τους προσκόπους σταμάτησε. Το ζήτησε ο αρχηγός. Κατέβηκε μόνος του και προχώρησε αρκετά μέτρα. Οι σκέψεις τον έζωναν σαν τα φίδια. Σε λίγο θα βρισκόταν σε ξένο έδαφος. Όλοι τους για πρώτη φορά. Κι εκείνος για πρώτη φορά. Τι ευθύνη! 

Τον έκοψε σύγκρυο…

Μεγάλο Σάββατο χαράματα στη σχολή δοκίμων…

Δώδεκα επίδοξοι στεριανοί θαλασσοπόροι μπαρκάρουν στην ιστιοφορούσα δεκαοκτάκωπη της σχολής. Εξοπλισμένοι σαν αστακοί. Αισιόδοξοι. Χαρούμενοι. Δουλειές μοιρασμένες. Πειθαρχία πλοίου. Ανοίγουν πανιά. Ρότα… για τον Ισθμό της Κορίνθου. Θα τον περνούσαν, λέει, και θα έφταναν στο Ηραίο, πέρα από το Λουτράκι στον Κορινθιακό. Μα ο Αίολος και οι άλλοι θεοί τους πήγαν κόντρα. Πρώτα ήταν ο αντίθετος άνεμος και τα ρεύματα. Ύστερα ήρθε η βροχή. Μια βροχή διαρκής και ανελέητη. Όμως αυτοί δεν θέλουν να το βάλουν κάτω. 

Σταλαγματιά κι επιμονή, σταλαγματιά κι υπομονή, σταλαγματιά κι ελπίδα. Είχαν μουλιάσει στο νερό. Λοιπόν; Ε, λοιπόν δεν πήγαινε άλλο. Πίσω. Αναστροφή. Ουριοδρομία, και η συνέχεια το βράδυ στη Λέσχη. Πήγαν όλοι μαζί στην Ανάσταση και ύστερα ξεκοκάλισαν το αρνάκι, που, αντί στη σούβλα, είχε μπει στο φούρνο της γειτονιάς.

Ο πρόσκοπος είναι έτοιμος να ξεπεράσει με αισιοδοξία τις αντιξοότητες.

[...]

Με την περιγραφή αυτών των 5 επεισοδίων από τις δράσεις του 40ου Συστήματος δεν επιθυμώ να… γράψω ιστορία. 

Εξάλλου πως να κάνω ιστορία τώρα που οι λεπτομέρειες έχουν εξανεμιστεί από το μυαλό μου και έχει απομείνει μόνο η μαγεία της περιπέτειας, η έκπληξη της τοτινής αποκοτιάς από την άγνοια του κινδύνου, η γεύση του ηρωισμού για τα κατορθώματα, η στερνή γνώση από τη αποτυχία, ο ενθουσιασμός και οι χαρές από την επιτυχία.

Τα στιγμιότυπα αυτά τα παρουσίασα για δώσω ένα δείγμα - μέτρο παρόμοιων συμβάντων, αληθινών, που θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές σελίδες, καταγράφοντας ένα έργο αληθινά μεγάλο που επιτελέστηκε μέσα στα 45 χρόνια δραστηριοτήτων του Συστήματος μας.

Αφήνοντας όμως τώρα τα προσωπικά κειμήλια αναμνήσεων του καθενός μας, για βραδιές γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης, που θερμαίνει τα χαμόγελα και θεριεύει τη θύμηση, θέλω ως κύριο θέμα να σας απασχολήσω με κάτι άλλο. Τι είναι αλήθεια αυτό το “κάτι” που συνδέει όλα αυτά τα γεγονότα;

[...]

Απλά. Είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “Πνεύμα του 40ου Συστήματος”. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά - δηλαδή - που το κάνουν να να ξεχωρίζει από άλλα προσκοπικά συστήματα. 

[...]

Το Σύστημα γεννήθηκε από τον πατριωτικό ενθουσιασμό των παιδιών τον καιρό της Γερμανικής κατοχής, που προσπαθούσαν να ενταχθούν στις τάξεις του προσκοπισμού, που ξαναζωντάνεψε κρυφά την εποχή εκείνη, προσφέροντας πολλές υπηρεσίες, και ιδιαίτερα στην οργάνωση των παιδικών συσσιτίων.

Το 2ο Σύστημα Προσκόπων διογκώθηκε πολύ, και το 1945 οι βαθμοφόροι του, μεταξύ των οποίων και ιδρυτής του Συστήματος μας Αντώνης Θεοδωρίδης αποφάσισαν το χωρισμό του και τη δημιουργία ενός νέου Συστήματος. Εκεί σε ένα οικόπεδο της οδού Αλωπεκής που στο βάθος του φάνταζε μία ξύλινη προσκοπική “καλύβα” - γεννήθηκε το 40ο Σύστημα Προσκόπων Αθηνών.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τα βήματα του και να παίξω ενεργό ρόλο από το 1947. Αυτό το ηρωικό στοιχείο που το γέννησε διατηρείται ακόμα ζωντανό.

Έκτοτε το Σύστημα κρατάει επί 45 χρόνια το πόστο του στην περιοχή αυτή του Κολωνακίου με τη σημαία του ψηλά.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Οι συνθήκες ζωής και οι εξελίξεις σ’ όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα είναι αλματώδεις. Τα ήθη αλλάζουν, η εκπαίδευση διαφοροποιείται. Οι απαιτήσεις των παιδιών στη συνοικία αυτή είναι σοβαρές.

Για να διατηρηθεί ένα σύστημα προσκόπων επί τόσα χρόνια σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο ενώ άλλα συστήματα είτε φυτοζώησαν είτε διαλύθηκαν, σημαίνει ότι ξεκίνησε με γερά θεμέλια.

Τα θεμέλια στα οποία στηρίχθηκε το 40ο Σύστημα είναι μερικές αρχές με τις οποίες δούλεψε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Οι αρχές αυτές μεταλαμπαδεύονταν ως καθιερωμένος τρόπος δουλειάς, ως συνήθειες, ως παραδόσεις από Αρχηγείο σε Αρχηγείο, από Βαθμοφόρο σε Βαθμοφόρο, από παιδί σε παιδί, αποπνέοντας το Πνεύμα του Συστήματος.

Αυτό, διακρίνεται, κυρίως, ως πνεύμα με επίκεντρο την αγάπη προς το παιδί, και τις υπηρεσίες προς αυτό.

Οι βαθμοφόροι του διακρίνονται για την αυταπάρνηση χάριν του σκοπού, τη φιλικότητα μεταξύ τους και τη διαρκή, ακούραστη και επίμοχθη προσπάθεια τους σε πολύωρες απασχολήσεις, συνεδριάσεις και εργασίες - ακόμα και χειρονακτικές, για την εκπόνηση και υλοποίηση προγραμμάτων πρωτότυπων και τολμηρών. 

Στην εποχή που ο προγραμματισμός ήταν ανύπαρκτος, στο 40ο ήταν κανόνας.

Οι στόχοι που έμπαιναν ήταν πάντοτε υψηλοί, τολμηροί και πρωτότυποι.

Διαρκής ήταν η αναζήτηση του νέου, του καλύτερου, του αποτελεσματικότερου, του τελειότερου με ιδέες αυτόχθονες ή ξένες που προσαρμόζονταν στην Ελληνική πραγματικότητα. Αναζήτηση χωρίς φραγμούς για ένα καλύτερο προσκοπισμό.

[...]

Η καλαισθησία και η νοικοκυροσύνη κυρίαρχα στοιχεία.

Εκτός από τον προγραμματισμό το 40ο υπήρξε μεθοδικό και στο θέμα “Οργάνωση”. Για κάθε δράση και εκδήλωση είχε προηγηθεί σχολαστική μελέτη για να υλοποιηθεί με μεθοδικότητα και ακρίβεια η κάθε πτυχή της. Απασχόληση σχεδόν επαγγελματική. Ενημέρωση διαρκής.

Ανάμεσα στους βαθμοφόρους ποτέ δεν επικράτησε ένα πνεύμα διακρίσεων λόγω διαβαθμίσεων ή κακώς εννοούμενης ιεραρχίας και οφικίων. Τις σχέσεις τους διέκρινε και διακρίνει η φιλία και η απλότητα. Έχουν την αίσθηση όλοι ότι δουλεύουν για κάποιο ανώτερο σκοπό: Το παιδί και τον προσκοπισμό. Καθοδηγούνται από την αγάπη για το Σύστημα και την υπερηφάνεια ότι ανήκουν σ’ αυτό.

[...]

Οι τυπικότητες διατηρούνται μόνο εκεί που το απαιτεί κάποια περίσταση, που θα εξυπηρετούσε έναν ανώτερο παιδαγωγικό στόχο.

Την κάθε δράση, την κάθε εκδήλωση την ακολουθεί μια αυστηρή κριτική - ανελέητη - θα έλεγα - μερικές φορές. Η κριτική αυτή δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο την καλυτέρευση του επιπέδου, δημιουργούσε ειλικρινείς σχέσεις θέσεις ξεκάθαρες και - είναι περίεργο - ποτέ δεν αποδυνάμωσε το πνεύμα της φιλίας. Έτσι τα αποτελέσματα ποτέ δεν ήσαν επιφανειακά, αλλά βαθιά και στέρεα. Τα λάθη πλούτιζαν τις εμπειρίες και οι αβαρίες ποτέ δεν άφησαν ίχνη.

[..]

Η στέρεη φιλία τους η σφυρηλατημένη κάτω από τέτοιες συνθήκες και η ανδρωμένη μέσα σε ένα τέτοιο πνεύμα, είναι που ενδυναμώνει το 40ο Σύστημα και θα το στηρίζει πάντα.

Το πνεύμα αυτό του 40ου Συστήματος δεν θα μπορούσε να ανθίσει και να εδραιωθεί χωρίς δύο σημαντικούς παράγοντες που η συμβολή τους είναι αδιαμφισβήτητη και καταλυτική.

Ο πρώτος παράγων είναι οι γονείς των προσκόπων και ιδιαίτερα οι Επιτροπές Κοινωνικής Συμπαράστασης που συστάθηκαν και έδρασαν κατά καιρούς. Η συμπαράσταση στο έργο του Συστήματος ήταν αποφασιστικής σημασίας και η εμπιστοσύνη με την οποία περιέβαλαν τα κατά καιρούς αρχηγεία ενθάρρυνε τον τολμηρό προγραμματισμό και τις πρωτοποριακές δραστηριότητες.

Ο δεύτερος παράγων είναι η Λέσχη του Συστήματος στην οδό Γλύκωνος 1 που χάρις κυρίως στον αείμνηστο δήμαρχο Κώστα Νικολόπουλο αλλά και τους δημάρχους Αθηναίων που ακολούθησαν έδωσε μια μόνιμη Εστία στο Σύστημα σε μια περιοχή που το κόστος στέγης είναι εντελώς απρόσιτο.

[...]

Αυτά περίπου αποτελούν το πνεύμα του 40ου Συστήματος. Η εφαρμογή ενός σωστού προσκοπισμού, Η μετάγγιση των Αρχών του Νόμου και της Υπόσχεσης με ένα σωστό και συχνά πρωτοποριακό τρόπο.

In Memoriam

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Μια μικρή αφιέρωση στον Νίκο τον φίλο μας που μας άφησε αναπάντεχα.

“ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ, ΜΗΔΕΠΟΤΕ ΚΑΤΑ Τ’ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙΝ” Ηράκλειτος ο Εφέσιος.

Η μοίρα της ζωής πρόσωπα και καταστάσεις που εγκατεστημένες μόνιμα μέσα σου σε γέμιζαν ξεγνοιασιά και συνάμα σιγουριά ότι και το αύριο έτσι θα παραμείνει όπως τώρα, με γέλιο, ασφάλεια, όπως πάντα. Αυτό το πάντα βέβαια κρατάει πολύ καιρό, και λες «είδες, άδικα φοβόσουν τις ερινύες», χωρίς λόγο ανησυχούσες ότι κάτι θα αλλάξει, ότι αυτή η νιρβάνα της παρέας, της αδιάλειπτης συνέχειας των μεθυσμένων και ανέμελων νιάτων θα είναι πάντα μαζί σου! Αυτό το ΠΆΝΤΑ είναι το πιοτό της «πολυφαρμακου» κατά τον Όμηρο, Κίρκης, που σε ποτίζει με την λήθη της αληθινής φύσης του «Τα πάντα ρεί»!

Και όταν έρχεται το πρώτο χαστούκι σε αυτό το ΠΑΝΤΑ και ένα μέρος αυτού του πλασματικού ΠΑΝΤΑ εξαϋλώνεται, λες, «ε, έτυχε.» Στο δεύτερο χαστούκι λες, «μα δεν είναι δυνατόν.» Και τώρα, μετα από πολλά χαστούκια από την απώλεια τόσων και τόσων και με το τελευταίο τρανταχτό χαστούκι του Νίκου, έχεις καταλάβει πια ότι όχι μόνο ότι «τα πάντα ρεί», αλλά με κάθε νέο χαστούκι ένα μέρος της ψυχής σου ξεριζώνεται, ένα μέρος της σάρκας σου ματώνει, ένα μέρος του μυαλού σου χάνεται. Αλλά αντίστοιχα σαν βάλσαμο, δυναμώνουν και οι φωνές μέσα σου που σου λένε τι απερίγραπτα ευλογημένος ήσουνα και είσαι που όχι μόνο γνώρισες, αλλά και γεύτηκες πάλι και πάλι το γεγονός ότι ο Νίκος ο Ρόζος και όλοι οι σύντροφοι σου στην δικιά σου Οδύσσεια στον δρόμο για την δικιά σου Ιθάκη, έκαναν εφικτές αυτές τις όμορφες στιγμές. Και όσοι βρίσκονται μαζί μας σήμερα, Χάρης Ντούλιας και Αφροδίτη, Σπύρος Βουρδουμπας και Μάγια, Θοδωρής Βενερης και Ράνια, Μαργαρίτα, Μαριάννα Παγώνη, Μάρβη Στέφου, Αρετή Κουκούλη-Γαλάνη, Τέρης Παπαγγέλου, Άννα Τσιράκη και όσοι μας άφησαν αλλά φεύγοντας μας επιφόρτισαν με την παρακαταθήκη της αγάπης τους και της προσωπικότητας τους, Νίκος Βοζικης, Γιώργος Βουρδουμπας, Διονύσης Ζάγκας, Μίνως Καραγιαννόπουλος, Αντώνης Μικέλης, Δημήτρης Στέφου, Κώστας Γαλάνης και τόσοι άλλοι που δεν θέλω να σας κουράσω απαριθμώντας τους.

Ό Καβάφης μας έχει προειδοποιήσει. Ξέρουμε καλά πια ότι η Ιθάκη, ο ανέφικτος προορισμός μας, δεν έχει πολλά να μας προσφέρει, είναι φτωχική και εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τις δοκιμασίες και τις στενοχώριες που ίσως και εμείς και ο πιστός η πιστή σύντροφος μας όπως η Μάρω στον Νίκο μπορεί να γευτούμε. Όμως της Οδύσσειας οι συνεισφορές στην νιρβάνα σου σε απλόχερη φιλία, συναρπαστική περιπέτεια, αγάπη, συναναστροφή, και συνεχή, μα συνεχή ψιλή κακεντρέχεια από τον ένα στον άλλο του είδους «ποια Tosca ρε; Κύριε πίτουρα και ψευτοκουλτουριάρη, αυτή η άρια είναι από την Lucia di Lammermoor!», η του είδους «δεν μπορώ να σου εξηγήσω για τα αυθαίρετα γιατί δεν καταλαβαίνεις, κι ας έβγαλες και εσύ Νομική κι ας έχεις και PhD σε Διοίκηση Επιχειρήσεων κύριε Καθηγητά!».

Και σιωπηλά, όταν θυμάσαι όλες αυτές τις προσφορές του στην δικιά σου χαρά, στην απόλαυση της δικιάς σου ζωής, και στην δικιά σου νιρβάνα, οι άπειρες ευχαριστίες σου φτερουγίζουν και τον βρίσκουν με ένα όμορφο χαμόγελο σου που σφραγίζει την παρουσία του μέσα σου σε ένα πραγματικό πια ΠΑΝΤΑ, που «δεν ρεί πλέον, αλλά κατά τ’ αυτό μενειν!»

Γιώργος Βοζίκης, Κάστορας.

Χάρης Ντούλιας, Αγριόγατος.

Σπύρος Βουρδουμπάς, Κιμ.

Θόδωρος Βενέρης, Sabor.